"Λεκτική φάλαγγα"

Οταν πήρε το Νόμπελ Λογοτεχνίας ο Μπομπ Ντύλαν μουρμούριζα και βρυχόμουν πως καλύτερα να το έπαιρνε ο Λέοναρντ Κοέν ως τραγουδοποιός, αν ήθελαν οι σοφοί (;) επιλέκτες να εκπλήξουν ευχάριστα. Ο πρώτος το 'παιξε αντισυστημικά εξαφανισμένος για κάμποσο, αλλά τελικά θα το παραλάβει. Ο Κοέν, με τους δυνατούς στίχους και τη συμβατικότερη μελωδία, άφησε το μάταιο τούτο κόσμο με περισσές πιθανότητες να τον θυμούνται και να τον σιγοτραγουδάνε κι όσοι δεν αναζητούν πιστοποιητικά αθανασίας σε λίστες βραβευμένων...

Δεν θα μετέφερα το υστερόγραφο της σημερινής στήλης στην αρχή της, αν δεν θόλωνε την πιθανότητα να ακουστεί λίγο περισσότερη μουσική, έστω κι ως μεταθανάτια τιμή στην παγκόσμια τηλεαγορά, το κλαπατσίμπαλο μισοεπίσημο - μισοανεπίσημο αναλυταριό περί εκλογής Τραμπ. Γιατί η πιο επικίνδυνη παγίδα για τις μάζες που θαρρούν ότι στις τελειωμένες αστικές δημοκρατίες ψηφίζουν κι αποφασίζουν πολιτικά κι ελεύθερα, τώρα στήνεται. Είναι το μομέντουμ, η λεγόμενη κατάλληλη στιγμή, να ανακράξουν με όρους ριάλιτι, όλες οι φασιστοναζιστικές επελαύνουσες ορδές, ανεξαρτήτως εθνικότητας, χρώματος, φυλής κ.λπ. «απολύεσαι» σ' όποιον δεν τους μοιάζει. Οπως ακριβώς έκανε επί πάνω από μια δεκαετία ο νεοεκλεγείς «πλανητάρχης» στην τηλεοπτική του εκπομπή, κρύβοντας κάτω απ' τα φώτα της τα αμύθητα κέρδη που συσσώρευε σε πολύ πιο σκοτεινούς καπιταλιστικούς χώρους - στούντιο.

Το δίλημμα σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα, λοιπόν, θα παραμείνει ίδιο κι απαράλλαχτο μετά την «ανατροπή», όπως βαφτίζεται κλασικά η αλλαγή σκυτάλης μεταξύ ομαδοποιημένων πολυεθνικών συμφερόντων. Για τους λαούς του κόσμου τούτου, δεν μετράει το βολικό πρόσημο που επιλέγουν οι φονιάδες τους. Αυτό που θ' αλλάξει και θέλει τεράστια μελέτη και προσοχή σε συστήματα επικοινωνίας όπως το αμερικάνικο κυρίαρχο παγκοσμίως αυτήν την εποχή, είναι η... αξιοποίηση της «προσωπικότητας» στο επίπεδο της επίδειξης δύναμης και κυριαρχίας. Εξηγώ: Οταν ο Μπους π.χ. δήλωνε «όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εχθρός μας», ακουγόταν λιγότερο χυδαίος από το τραμπικό «δε θα μείνει μισός μουσουλμάνος σε αμερικάνικο έδαφος, θα τους πετάξω έξω». Παρά τις μεγαλοστομίες περί ομαλότητας διαδοχής, συναινετικού πρώτου λόγου κι άλλα τέτοια (θυμίζω πως ο Τσίπρας δήλωσε αμέσως πρωθυπουργός όλων των Ελλήνων το βράδυ των εκλογών και αμέσως μετά στη Βουλή δήλωνε υπόλογος μόνο σ' όσους τον ψήφισαν, κατά την τελετουργική πεπατημένη), αυτό που κομίζει ως εικόνα και μόνον ο Τραμπ, είναι η διευκόλυνση των αντιδραστικών, ακροδεξιών και κάθε λογής φασιστοειδών μελών της πολιτικής μαύρης διεθνούς του αγκυλωτού ιδεολογικού συρμού, να νομιμοποιήσουν τη φραστική βία ταχύτερα. Η «λεκτική φάλαγγα» θα ασκείται απ' τις καφετέριες, τους δρόμους και τα χαμπουργκεράδικα, μέχρι τα μικρόφωνα και τις κάμερες που θα στήνονται για επίσημες δηλώσεις χρυσαυγιτισμού. Ετσι ώστε να εξοικειώνονται οι μάζες ταχύτερα με την υποδούλωση στην ψευδαίσθηση ότι ασκούν «διάφανη πολιτική ρήξη με το... κατεστημένο»! Δεν είναι τυχαίο να διαβάζει κανείς σε «σοβαρή» εφημερίδα ανάλυση που να λέει «γιατί να μην αποκαταστήσει σχέσεις ο Τραμπ με μια Ρωσία όπου όσοι ακούν κομμουνισμός βγάζουν φλύκταινες». Ούτε η γενικευμένη ρητορεία περί εξόδου του καπιταλισμού από τη φύση του, ως «επανάσταση» των καταπιεσμένων λευκών μικροαστών που έχουν επιτέλους το δικαίωμα να ιδρύσουν την... τάξη των δικτατορίσκων της γειτονιάς.

Η αποδόμηση του συμβατικού πολιτικού λόγου είναι η κυρίαρχη τεχνική του καπιταλιστικού προπαγανδιστικού λόγου στη μηντιακή εποχή. Είναι όπλο εποχής σύγχρονο και ισχυρό. Και είναι πάντα επανδρωμένο κι όχι drone (μη επανδρωμένο αεροπλανάκι με βόμβες, κάμερες κι άλλα τέτοια χρήσιμα σε νομιμοποιημένους ή μη τρομοκράτες). Εξαπολύει βομβίδια διασποράς με μια μόνο βολή. Κι εδώ είναι που πρέπει να κοπιάζουμε να δείχνουμε το δάχτυλο στη σκανδάλη ή το κουμπί πίσω απ' τις δήθεν κοτσάνες...

Λιάνα ΚΑΝΕΛΛΗ