Εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά!

Σήμερα, 17 χρόνια από τη δημιουργία του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου,επιβεβαιώνεται η ορθότητα της ίδρυσής του.

Η γραμμή που προωθούν όλα αυτά τα χρόνια Ομοσπονδίες, Συνδικάτα, Επιτροπές Αγώνα, πρωτοπόροι συνδικαλιστές, που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, επίσης, επιβεβαιώνεται από την ίδια τη ζωή.

Η γραμμή αυτή προκάλεσε και συνεχίζει να προκαλεί την πολεμική του κεφαλαίου και των δυνάμεων που το στηρίζουν σε πολιτικό και συνδικαλιστικό επίπεδο.

Η γραμμή πάλης που προκαλεί την πολεμική του κεφαλαίου

Η πολεμική απέναντι στο ΠΑΜΕ και τη γραμμή του είναι αναπόφευκτη για το κεφάλαιο, γιατί έρχεται σε σύγκρουση με τα συμφέροντά του, αμφισβητεί τον μονόδρομο του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, παλεύει για την ανατροπή του και βοηθάει τους εργαζόμενους να βλέπουν ποια είναι η διέξοδος και ποιες είναι οι προϋποθέσεις για να γίνει πραγματικότητα, βοηθάει να πιστέψει ο εργάτης στη δύναμή του, να μην αποδεχτεί ότι η ζωή του είναι συνυφασμένη με τη βαρβαρότητα της εξουσίας του κεφαλαίου, να μην αποδεχτεί ότι δεν έχει άλλη επιλογή παρά μόνο να ζήσει στην εξαθλίωση και το «μαρτύριο» που του προσφέρει ως μονόδρομο και υποχρεωτική επιλογή η καπιταλιστική οικονομία.

Το κεφάλαιο και οι δυνάμεις του δεν θα είχαν κανένα απολύτως πρόβλημα, αν «απέναντί τους» είχαν ένα μέτωπο συσπείρωσης που θα κινούνταν στη γραμμή της διαχείρισης, που θα προωθούσε γραμμή πάλης, που θα άφηνε στην απέξω το ζήτημα της προοπτικής. Εξαρχής, μια τέτοια γραμμή πάλης είναι χειραγωγήσιμη στα μέτρα του κεφαλαίου και τους ελιγμούς που πραγματοποιεί. Γιατί το διευκολύνει να στοιχίσει τους εργαζόμενους πίσω από τους δικούς του στόχους και συμφέροντα.

Το κεφάλαιο, αν δεν μπορεί με τους μηχανισμούς που διαθέτει να εξασφαλίσει «σιγή νεκροταφείου», επιδιώκει να έχει «απέναντί του» ένα εργατικό κίνημα που θα «ξεφουσκώνει» τη λαϊκή δυσαρέσκεια σε ανώδυνους δρόμους και συνθήματα και τελικά θα οδηγεί στην απογοήτευση και την ενσωμάτωση.

Ενα κίνημα ανάλογο με το «κίνημα των πλατειών», των «αγανακτισμένων», που γι' αυτό το λόγο βρήκε τη συμπάθεια και τη στήριξή του και προβλήθηκε με όλα τα μέσα ως «ελπίδα» για τους εργαζόμενους και τη ζωή τους.

Φωτίζει την αιτία των προβλημάτων των εργαζομένων και τη διέξοδο

Η πολεμική απέναντι στο ΠΑΜΕ μέχρι σήμερα συνεχίζεται αμείωτη με διάφορες παραλλαγές. Εκφράζεται τη μια ως μομφή ότι το ΠΑΜΕ είναι κομματικός βραχίονας και υπηρετεί κομματικά συμφέροντα, την άλλη ότι είναι συστημική οργάνωση (βλέπε τα όσα ισχυρίζονταν και όσα έγιναν στη 48ωρη απεργία τον Οκτώβρη του 2011) και οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να το εμπιστεύονται, ή ότι προβάλλει και διεκδικεί μαξιμαλιστικά αιτήματα και στόχους πάλης, ότι δεν ρίχνει «νερό στο κρασί του», για να πετύχουν δήθεν οι εργαζόμενοι έστω κάποια «μίνιμουμ» αποτελέσματα.

Με λίγα λόγια, όλα τα σφυριά του αντίπαλου επιδιώκουν να χτυπήσουν αυτό που πραγματικά υπερασπίζεται και προωθεί το ΠΑΜΕ μέσα από την οργάνωση των αγώνων για όλα τα προβλήματα.

Επιδιώκουν, δηλαδή, το χτύπημα της γραμμής πάλης και την οργάνωση των εργαζομένων σε αυτήν την κατεύθυνση.

Το ΠΑΜΕ, η γραμμή πάλης που προωθούν οι δυνάμεις που συσπειρώνονται σε αυτό, πολεμήθηκε και πολεμιέται λυσσαλέα, γιατί βγάζει στην επιφάνεια τις αιτίες που γεννούν τα προβλήματα και, ταυτόχρονα, φωτίζει σε ποιο δρόμο, σε ποια κατεύθυνση μπορούν οι εργαζόμενοι να εξασφαλίσουν ένα πραγματικά ανώτερο επίπεδο στη ζωή τους, με βάση τον πλούτο που παράγουν, με βάση τις τεράστιες δυνατότητες που υπάρχουν. Γιατί αποκαλύπτει ότι η αιτία που μένουν άνεργοι σήμερα χιλιάδες οικοδόμοι, εργαζόμενοι άλλων κλάδων, ενώ την ίδια ώρα υπάρχουν τεράστιες λαϊκές ανάγκες, συνδέεται με το γεγονός ότι ο σημερινός δρόμος ανάπτυξης υλοποιείται από τους καπιταλιστές, που έχουν στα χέρια τους τα μέσα παραγωγής, ώστε να εκμεταλλεύονται τους εργαζόμενους, για να εξασφαλίζουν περισσότερα κέρδη. Αυτός ο δρόμος ανάπτυξης δεν μπορεί να υπηρετήσει ούτε να ικανοποιήσει τις λαϊκές ανάγκες.

Το ΠΑΜΕ πολεμιέται, γιατί οργανώνει αγώνες, που στο επίκεντρό τους έχουν τα συμφέροντα και τις ανάγκες των εργαζομένων, των ανέργων, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων.

Γιατί με σταθερότητα παλεύει να κατανοηθεί από την εργατική τάξη ότι πίσω από τη μια ή την άλλη κυβερνητική εκδοχή στο πλαίσιο του συστήματος δεν θα έρθει η βελτίωση της ζωής των εργαζομένων, ούτε η λύση των προβλημάτων τους, αλλά κρύβεται η απαίτηση του κεφαλαίου να θωρακίσει σταθερά τα συμφέροντά του και στην περίοδο της ανάπτυξης, και στην περίοδο της κρίσης, και στην επανεκκίνηση της καπιταλιστικής μηχανής μετά την κρίση.

Μαχητικό επίπεδο οργάνωσης σε κάθε μεγάλο χώρο, σε κάθε κλάδο, πανελλαδικά

Σε αυτήν την κατεύθυνση, η 4η Συνδιάσκεψη του ΠΑΜΕ, η οποία θα πραγματοποιηθεί στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας στις 19 και 20 Νοέμβρη, μπορεί να τροφοδοτήσει με συμπεράσματα που θα συμβάλουν να ανεβαίνει το επίπεδο οργάνωσης των εργαζομένων, να ενισχύεται το περιεχόμενο και ο ταξικός προσανατολισμός των αγώνων.

Μπορεί να συμβάλει, ώστε να στρέψουμε την προσοχή μας στα αναγκαία μέτρα που πρέπει να πάρουμε, για να οικοδομήσουμε μαχητικό επίπεδο οργάνωσης σε κάθε μεγάλο χώρο δουλειάς, σε κάθε κλάδο, σε πανελλαδικό επίπεδο.

Να συμβάλει στη δημιουργική συζήτηση για το πώς θα αξιοποιήσουμε δυνατότητες και πώς θα διαμορφώσουμε νέες με την παρέμβασή μας, πώς θα ξεπεράσουμε δυσκολίες και αδυναμίες. Πώς θα γίνουμε πιο ικανοί διαφωτιστές και οργανωτές των εργαζομένων και των αγώνων, πώς θα συμβάλουμε στην αναζωογόνηση των πρωτοβάθμιων σωματείων, στη λειτουργία και την ενίσχυση του περιεχομένου της δράσης τους. Πώς θα βοηθήσουμε να αξιοποιηθεί η μεγάλη πείρα που έχουν σήμερα οι εργαζόμενοι και να μετατραπεί σε απόφαση συμμετοχής και αγώνα στην κατεύθυνση της σύγκρουσης, της απόκρουσης, της ανατροπής της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και της ενίσχυσης της ελπίδας, της προοπτικής οικοδόμησης ενός δρόμου ανάπτυξης που οι εργάτες, η φτωχολογιά θα κουμαντάρουν και θα απολαμβάνουν τον πλούτο που παράγουν.

Του Γιάννη ΤΑΣΙΟΥΛΑ*
*Ο Γιάννης Τασιούλας είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και πρόεδρος της Ομοσπονδίας Οικοδόμων